18/09/2022
🇩🇪
Ostatnio mało czasu, by spokojnie usiąść i coś stworzyć.
Udało się, zabiorę was do historii pistoletu P.38 zwanego również Walther od konstruktora, mimo, iż był produkowany w kilku fabrykach.
P38 miał zastąpić Lugera P08. Kiedy w roku 1933 do władzy doszło NSDAP, jednym z jej planów było odbudowanie silnej armii wbrew zapisom Traktatu Wersalskiego. Prowadzono prace nad nowym pistoletem, który miał zastąpić drogi i skomplikowany w produkcji pistolet P08 Parabellum. Prace prowadzono w ścisłej tajemnicy w firmach Ma**er i Walther. Prace nad nowym modelem trwały od roku 1935 do 1937, a ich owocem był Walther P38. Pierwsze sztuki zostały dostarczone Wermachtowi w roku 1938.
Do końca wojny zostało wyprodukowanych około 1 200 000 sztuk. Broń ta jest uważana za najlepszy pistolet z okresu II wojny światowej.
Po kolei.
Pierwszą z propozycji Fritza Walthera był pistolet Walther PP w kalibrze 9 × 17 mm, ale został odrzucony, ponieważ Reichswehra oczekiwała broni silnej amunicją kalibru 9 × 19 mm.
Następną propozycją był Militärpistole (MP, później określany jako MP I), będący powiększonym Waltherem PP.
W latach 1930–32 wykonano cztery prototypy tego pistoletu. Podobnie jak w PP zastosowano zamek swobodny, czego skutkiem była duża masa pistoletu.
W 1932 powstał kolejny prototyp o nazwie MP II z zamkiem półswobodnym. Został on oceniony jako konstrukcja lepsza niż MP I, ale nadal nie spełniał wymagań. Nowy pistolet musiał mieć zamek ryglowany. Zastrzeżenia budził także mechanizm uderzeniowy z kurkiem zewnętrznym.
W 1934 powstał prototyp MP III. Była to konstrukcja zbudowana od podstaw, na żądanie wojska wyposażona w lufę zewnętrzną, zamek ryglowany ryglem wahliwym i kurek wewnętrzny. Ponieważ testy wykazały, że zamek obejmujący lufę tylko przy pomocy dwóch niepołączonych ramion ma niską trwałość, w następnym prototypie oznaczonym jako MP IV oba ramiona połączono mostkiem. Wyniki prototypu MP IV były na tyle dobre, że Fritz Walther zdecydował o wyprodukowaniu krótkiej serii tego pistoletu. Wyprodukowane egzemplarze oznaczono jako AP (Armeepistole). Poszczególne egzemplarze pistoletów AP różnią się długością lufy i konstrukcją zamka.
Kilka egzemplarzy AP zostało przekazanych do testów armii. Testy wypadły pomyślnie, ale testujący pistolet postulowali przywrócenie kurka zewnętrznego. W efekcie powstał prototyp MP V z kurkiem zewnętrznym i nowym zamkiem o pogrubionych ściankach. Pomimo że wprowadzenie kurka zewnętrznego było żądaniem armii, znowu pojawiły się głosy, że taka konstrukcja jest mniej bezpieczna i że lepszy będzie jednak kurek zakryty.
Fritz Walther postanowił, że nie będzie czekał, aż armia niemiecka zdecyduje, jaki kurek jest lepszy, i postanowił w 1938 rozpocząć produkcję seryjną pistoletu pod oznaczeniem HP (Heerepistole). Seryjne egzemplarze różniły się od MP V wprowadzeniem samoczynnej blokady iglicy, zabezpieczającej broń przed wystrzałem w przypadku uderzenia w zwolniony kurek.
Pierwszym kupcem była armia szwedzka, która wprowadziła do uzbrojenia Walthera HP jako Pistol m/39. Szwedzi otrzymali tylko 1500 z zamówionych 11 000 pistoletów. Zaprzestano eksport z chwilą wdrożenia P.38 jako etatowy pistolet będący na uzbrojeniu Wehrmachtu.
Pierwsze dostawy dla nazistowskich Niemiec HP38 ostatecznie nazwanego P38 odbyły się dopiero w październiku 1939 roku. Jednak nowa broń nie została wydana od razu żołnierzom, a jej całe partie trafiły prosto do… magazynów. Z oficjalnym przyjęciem do uzbrojenia sił zbrojnych zaczekano do kwietnia 1940 roku, po zrealizowaniu dostaw kabur, instrukcji obsługi i „smyczy”. Dopiero wtedy broń trafiła do jednostek liniowych, które właśnie szykowały się do ataku na zachód Europy.
W 1940 roku przyjęto w III Rzeszy powszechny system kodyfikacji oraz dostawców uzbrojenia i całego osprzętu wykorzystywanego przez Niemieckie Siły Zbrojne. Miało to na celu utrudnienie Aliantom zlokalizowanie zakładów produkcyjnych, które mogły następnie stać się celem ataków z ziemi i powietrza. Kodyfikacja nie ominęła również zakładów Walthera w Zella-Mehlis. Przed kodyfikacją na zamkach pistoletów widniała tzw. wstęga Walthera, którą zgodnie z nowa zasadą zastąpiono oznaczeniem 480, a po dwóch miesiącach ostatecznie zmieniono na ac.
Biorąc pod uwagę rosnące zapotrzebowanie na nowy pistolet oraz to, że od października 1942 roku zamierzano zaprzestać całkowicie produkcję pistoletu P08, konieczne było zaangażowanie innych wytwórców broni. Drugim zakładem, w którym rozpoczęto produkcję pistoletu P38 był Ma**er Werke AG z Oberndorfu, który od 1941 roku przyjął kod byf (w 1945 roku zmieniony na svw). Chociaż produkcja ruszyła w 1942 roku to jednak pełną parą zaczęła być prowadzona w roku następnym. To właśnie z tego roku produkcji pochodzi prezentowany egzemplarz wytworzony w zakładach Ma**era.
Ostatnim zakładem, który rozpoczął produkcję pistoletu P38 był „Spreewerke Grottau” oznaczony jako cyg. Chociaż produkcja została rozpoczęta tutaj dopiero w 1943 roku to jednak w Spreewerke trwała najdłużej to jest do końca III Rzeszy. To właśnie z powyższej fabryki pochodzi mój egzemplarz.
Ogółem w tych trzech zakładach w latach 1939 – 1945 wyprodukowano 1.225 mln egzemplarzy z następującym rozkładem: ac – 580 tys., byf – 350 tys., cyg – 295 tys.
Jednocześnie z produkcją pistoletów dla Wehrmachtu zakłady Walthera produkowały P38 na rynek cywilny. Wyprodukowano też krótkie serie P38 w kalibrach: 7,65 × 21 mm Parabellum, .38 ACP (9 × 23 mm) i .45 ACP (11,43 × 23 mm). Powstała także krótka seria pistoletów P38 ze szkieletem aluminiowym.
W 1944 wyprodukowano również serię pistoletów Walthera wyposażonych w skróconą lufę (w literaturze określana jako „Gestapo-Modell”).
Po zajęciu zakładów Ma**era w Oberndorfie przez Francuzów produkcję P38 kontynuowano, tym razem dla armii i policji francuskiej.
Do maja 1946, kiedy produkcję wstrzymano, wyprodukowano 65 755 pistoletów. Zakłady Spreewerke zostały zajęte przez Sowietów, one także kontynuowały produkcję Waltherów po wojnie (dla NRDowskiej milicji).
Zakłady Walthera w Zella-Mehlis zostały zajęte przez Amerykanów. Ponieważ Turyngia znalazła się w radzieckiej strefie okupacyjnej, Amerykanie wkrótce się wycofali. Sowieci wyposażenie zakładów wywieźli do ZSRR, a budynki wysadzili. Czyli jak to w ich standardzie bywało i bywa nadal. Wszystko rozkraść, resztę zniszczyć i...
Samemu Fritzowi Waltherowi udało się przedostać się do zachodniej części Niemiec. W Ulm w Badenii-Wirtembergii otworzył zakład zajmujący się produkcją mechanicznych kalkulatorów. Z czasem jego nowa firma zaczęła się zajmować remontami broni strzeleckiej.
W 1958 wznowiono produkcję pistoletu pod oznaczeniem P38. Po wyprodukowaniu 200 egzemplarzy zaczęto produkcję pistoletów z aluminiowym szkieletem. Właśnie ta wersja stała się w 1963 przepisowym pistoletem Bundeswehry jako P1. Pistolety ze szkieletem aluminiowym produkowane na rynek cywilny zachowały oznaczenie P38.
W 1968 powstała wersja ze zmodyfikowanym zamkiem, początkowo oznaczana jako P38/II (później z odrębnego oznaczenia zrezygnowano). W następnych latach w broni wprowadzano kolejne drobne zmiany konstrukcyjne. Rozpoczęto także produkcję seryjną wersji kalibru 7,65 × 21 mm Parabellum przeznaczonej na włoski rynek cywilny.
W 1974 rozpoczęto produkcję pistoletu P38K. Pomimo podobnego wyglądu i oznaczenia, była to nowa konstrukcja z P38 mająca niewiele wspólnego.
Już w czasie II wojny światowej używane były Walthery P38, wyposażone w dołączany tłumik dźwięku (nie zachował się żaden egzemplarz tej broni). Po wojnie pojawiła się wersja z integralnym tłumikiem dźwięku, produkowana dla Arabii Saudyjskiej przez brytyjską firmę Cogswell & Harrison (ta sama firma produkowała tłumiki wytłumionych wersji STENa). Wzorując się na tej wersji, w zakładach Walthera Siegfried Hübner i Karl-Heinz Walther opracowali na początku lat sześćdziesiątych wytłumioną wersję P38SD.
W 1963 rozpoczęto licencyjną produkcję we francuskich zakładach Manurhin (pod oznaczeniem P1). Pistolety produkowano na potrzeby rynków, na których nie mogły być sprzedawane pistolety niemieckie (np. dla policji Berlina Zachodniego).
Produkcję Walthera P38 zakończono pod koniec 2004.
O samej historii broni to chyba tyle, o zasadzie działania i dane taktyczno-techniczne przywołam w następnym wpisie.
Powyższy post powstał w oparciu o:
https://www.bronibarwa.org.pl/marcin-czerwiski-pistolet-p38/
www.wikipedia.pl
https://sskbp-civis.pl/2020/01/24/walther-p38/
https://061.com.pl/2016/11/14/07-pistolet-walther-p-38/
Taka (fot.2), podczas szukania fajnych fotek powyższego egzemplarza, znalazłem ciekawą ofertę w sklepie SpecShop.pl - Militaria, Strzelectwo, Survival. Nóż nawiązujący stylistyką do P38 https://www.specshop.pl/product-pol-27032-Walther-Noz-P38-5-0738.html
Drugie zdjęcie przedstawia powojenny model dla Bundeswehry, Walther P1, będacy w ofercie sklepu Polarms.pl